Tarihimizin Büyük Olumsuzlukları

Salı

Aşağıda sıralayacağım, Osmanlı devletiyle ilgili facialar ve olumsuzluklar yaşanmamış olsaydı bugün dünya bambaşka bir dünya olacaktı:

1.

Aksak Timur’un Osmanlı’yı yenmesi, Sultan Yıldırım Bayezid’i esir alması,

devleti yıkması. Keşke Yıldırım Bayezid Timur’un nâmesine hakaretli bir cevap yazmamış olsaydı, şöyle hakîmâne bir üslup kullansaydı: “Siz yaşça benim pederim sayılırsınız. Resul-i Kibriya Efendimiz ‘Büyüklerimize hürmet etmeyen, küçüklerimize şefkat ve merhamet beslemeyen bizden değildir’ buyurmuşlardır. Biz size hürmet ederiz. Sizden de şefkat ve merhamet bekleriz…” Timur’la Bayezid savaşmasaydı,

Fetret Devri

olmasaydı, Osmanlılar büyük bir ihtimalle

İstanbul’u elli sene önce

fethedeceklerdi.

2. Yıldırım Bayezid İstanbul’u almış olsaydı;

Fatih Sultan Mehmed

de, Rim Papa’nın başkenti, Hıristiyanlığın kalpgâhı Roma’yı fethedecekti. O tarihte bir sürü rakip devlete, prensliğe, siteye bölünmüş olan İtalya’nın fethi zor olmazdı.

3.

Fatih’in Gebze’de Yahudiden dönme Yâkup Paşa tarafından zehirlenerek öldürülmesi

Osmanlı Devleti’nin belini kıran olumsuzluklardandır. Bilindiği gibi Yakup Paşa’nın asıl ismi Maestro Iacobo’dur. Padişahı Venedik hükümetinin gizli talimatıyla zehirleyip öldürmüştür. Asırlarca karanlıkta kalan bu hıyanet yarım asır kadar önce açığa çıkmıştır. Fatih, belki de, gecikmiş olsa bile Roma’yı fethe gidiyordu.

4.

Cem Sultan fitnesi.

İkinci Bayezid Fatih’in büyük oğluydu. Babasının vefatından sonra tahta oturdu. Bi’l-İrs ve’l-istihkak hükümdar oldu.

Şehzâde Cem bunu kabul etmedi, Ordu topladı, ağabeyi ile savaştı;

hattâ ülke ikiye ayrılsın yarısı benim, yarısı senin olsun dedi. SultanBayezid bu teklifi kabul etmedi, “Sana tahsisat vereyim. Git Kudüs’te yaşa” cevabını verdi. O tarihte Kudüs Osmanlı hakimiyetinde değildi. Mısır Memlûk devletinin sınırları içindeydi. Cem bunu kabul etmedi. Yenildi. Canını kurtarmak için Rodos Şövalyeleri’ne sığındı. Haçlı şövalyeler onu, entrikaları ve ahlâksızlığı ile ünlü Papa 6’ncı Aleksandr Borjiya’ya sattılar. Uzun yıllar süren fitneler fesatlar Osmanlı’nın belini kırdı.

5.

2’nci Bayezid zamanında doğu Anadolu’da Şiîlik propagandası yoğunlaştı, Yavuz Sultan Selim devrinde Osmanlı Devleti’ni tehdit eder hale geldi.

Yavuz Sultan Selim, bilmecbûriye ve bizzarûre İran’la savaşmak zorunda kaldı. Osmanlı-İran savaşları iki asırdan fazla sürdü; Müslüman şehirler harab oldu, oluk oluk kardeş kanı aktı. İran’ı şiî yapan Şah İsmail’dir.

Kaderin ne garip cilvesidir ki, İran Şahı Türkçe dîvan, Osmanlı Padişahı Farsça dîvan yazmıştır.

Keşke asırlarca süren bu sünnîlik-şiîlik, Osmanlı-İran savaşları olmayaydı da Osmanlılar bütün güçleriyle Batı’ya, Haçlı Avrupa’ya yönelmiş olsalardı.

6. Bundan önce anlattığım olumsuzluklar dolayısıyla

Kanunî Sultan Süleyman,

Viyana’yı kuşattı ama alamadı.

Viyana fethedilmiş olsaydı Osmanlı’nın önünde büyük ufuklar açılmış olacaktı.

7.

Yıl 1683, Osmanlı’nın en geniş ve kudretli zamanı. Vezîr-i âzam Viyana’yı fethetmeye karar verdi.

Evliyâullah’ın büyüklerinden

Atpazarî Osman Efendi hazretleri

uyardı, nasihat etti, dinletemedi. Sonunda

şehrin düşmesine ramak kalmışken Kırım Hanı’nın, verilen emri yerine getirmemesi,

Haçlıların imdadına gelen Polonya Kralı Jan Sobieski’nin ordusunun köprüden geçmesini engellememesi dolayısıyla Osmanlı bozguna uğradı, İslâm Ümmeti korkunç bir felakete uğradı.

1683’ten 1699’a kadar, 16 yıl boyunca Haçlı’ların amansız hücumlarına maruz kaldı.

İkinci Viyana seferi bozgunu gerçekten hem İslâm, hem Osmanlı için büyük bir yıkım olmuştur.

8.

Tanzimat Hareketi manevî bir yıkım oluşturdu.

Prens Metternich Osmanlı Devleti’ni, zararlı ve yıkıcı yeniliklerden uzak durmak, Şeriat’a bağlı kalmak, geleneksel çizgide yürümek konusunda uyardıysa da, onu dinleyen çıkmadı.

Japonlar 19’uncu asrın 2’nci yarısında batı dünyasının tekniğini almak, moderniteyi yakalamak için çok daha akıllıca hareket ettiler ve başarılı oldular. Aradan elli sene geçmeden 1904’te Çarlık Rusyası’nı yendiler.

9.

Sultan Abdülaziz’in

Serasker Hüseyin Avni Paşa, Midhat Paşa ve mütercim Rüşdü Paşa çetesi tarafından

tahttan indirilip, birkaç gün sonra Fer’iyye sarayında şehid edilmesi fâciası da devletimizin felaketine sebeb olan hâdiselerdendir.

Sultan Abdülaziz devrilmemiş olsaydı, büyük bir ihtimalle 93 savaşında bozguna uğramayacaktık, Moskof orduları Yeşilköy’e kadar ilerlemeyecekti.

10.

Sultan Abdülhamid’in

Jön Türk ve İttihadçı terör örgütleri tarafından

tahttan indirilmesi felâketler zincirinin büyük halkalarındandır.

Sultan Abdülhamid son gerçek halifedir. Hâtemü’l-Hulefadır.

Onun iktidardan uzaklaşmasıyla iktidar Farmason, Dönme, Siyonist Derin Devletin eline geçmiştir

ve

Devlet-i ebed-müddet 10 sene içinde çökmüştür.

Sultan Abdülhamid, vefat tarihi olan 1918’e kadar iktidarda kalmış olsaydı Osmanlı Devleti bir takım kayıplara uğramış olsa bile bu kadar kötü şekilde yıkılmayacak ve en kötü şekilde tasfiye edilmeyecekti.

11.

1923’te kabul edilen

Lozan’ın gizli protokolleri

felâket zincirinin son halkası olmuştur.

Bu protokoller uyarınca Büyük Millet Meclisi tarafından seçilmiş olan son halife Abdülmecid bin Abdülaziz Han yurttan sürülmüştür, Hilâfet Büyük Millet Meclisi’nin manevî şahsiyetinde kalmak üzere realitede ilga edilmiştir. Aradan 85 yıl geçti, İslâm Dünyası hâlâ başsız…

Fıkıh Düşmanlığı Fitnesi

Türkiye’de din ilimlerini ayakta tutan medreseler (medâris-i İslâmiyye) kapatıldığı zaman, İslâm’a ve İmana büyük hizmetler etmiş olan veli bir zat şöyle söylemiş: “Camiler kapatılmış, medreseler açık bırakılmış olsaydı, daha sonra medreselerin sâyesinde camiler tekrar açılırdı. Lakin medreselerin kapatılması büyük bir felaket oldu, ilme büyük darbe vuruldu.”

Medreseler öncelikle fıkıh denilen ve bir bahr-ı bî-payan olan ilmi öğretiyor ve temsil ediyordu. Medreselerin kapatılmasından sonra fıkıh sarsıldı ve nihayet şu 2009